У трыццаць год шукаў я шлях да Храму, Ў жыцьцёвым лабірыньце заблукаў, І нідзе ня мог знайсьці я выйсьця, І йшоў да Бога, йшоў ў ягоны Храм. Ў касьцёл зайшоўшы, ля дзьвярэй я ўкленчваў: «Даруй мне, Божа, ўсе мае грахі. Бывае момант – сам сабе пярэчу, Сумленьне й здрада – роўныя вагі...»
|
|